Bi türlü uyku tutmadı yine.Ya da bilmiyorum ya belki de zihnimin bana bi oyunu.

   Geçen hafta içinde doğum günüm vardı.Doğum günümü facebook vasıtayla öğrenip kutlayanlara selam.Ona bile yeltenmeyenlerin de amına koyam.Bilgi çağında yaşıyoruz lan,facebook diye bi bok var değil mi en ketum insanın bile doğumgünüdür,ilişki durumudur,tuttuğu takımdır,sevdiği kadındır öğrenmek mümkün.Çok mu zor lan doğum günü kutlamak+yıllardır almak istediğim fakat bir türlü bulamadığım kitabı bulup hediye ederekten beni çok mesut etmek.Haaa?

    Neyse ki çok kibar,çok nazik ve janti biri olduğumdan lafımı geri alıyorum.Zira belki de doğum günümü kutlamayarak iyi ettiniz aq.Doğumgünü dediğin şey insanın mutlu,neşeli olması gereken bir gündür değil mi?Ama biz de  öyle mi?Kısmen..Sağolsunlar hatırlayıp doğumgünümü kutlayıp beni sevindirenler oldu.Amma velakin (bu kelime birleşik mi yazılıyodu la) doğum günümü kutlayıp sinirimi bozanlar da olmadı değil şimdi doğruları konuşalım.

   Yanlış anlmayın doğum günümü kutladığı için bozulmadı sinirlerim.Kutlama mesajının akabinde cereyan eden muhabbette geçen konuşmalar dolayısıyla alt-üst oldu dengem.

   Efenim kendimden çok sevdiğim,mutluluğu benim mutluluğumdan kerelerce önemli olan,kendisini mutlu edebilmek için her türlü salaklığı (aklınıza ne geliyosa)  yapabileceğim,kendisi için nice fedakarlığa katlandığım ama karşısında bir menfaat beklemediğim biricik sevdiceğim,ayyüzlüm,saçları sırma,gözleri sürme gelinciğimdi doğum günümde iç dengelerimi bozan,zihnimi allak bullak eden,beni gündüz vakti sarhoş eden.

  Olayın içyüzüne değinecek olursak: Kendisine bir doğum gününde çok nadide,çok değerli bir hediye vermiştim.Bu  çok nadide,çok değerli hediye ben oluyorum canlarım,düşünmeyin ne verdi acep diye..Kınalı yapıncağıma, kendisinden doğum günüm olması münasebetiyle latife ederekten hediye vermeyişine üzüldüğümü söylemiştim.Lakin o hediye muhabbeti öyle bir noktaya geldi ki "Ben o hediyeyi haketmiyorum"sözünü işitti bu kulaklar (işitmez olaydı)

  Haliylen donup kaldım,ne yapacağımı ne edeceğimi ne söyleyeceğimi bilemedim,aptal bi hale büründüm.Yıllarca peşinden koştuğum,uğrunda jest,çekmediğim acı kalmayan nazlı yarim hediyeyi hak etmediğini söylüyor ve beni arkamdan vuruyordu.Sanırım haddinden fazla istemişim,haddinden fazla sevmişim hissine kapılmama neden olduysa da kendime geldim.Uzun zaman aldı tabii ki.

  Bugüne gelecek olur isek kendimi toparladım,iyiyim,güzelim, nazlı yare de kendisinin bu saçma fikirlerden vazgeçmesini,ortamda haketmeyecek biri var ise onunda ben olduğumu söyledim,rahatım...

  Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya yoksa gururlu bir kişiyim aslında inan ki.

  Dur lan dur Cemal Süreya'nın şiirine girmişim farketmeden,kendimi o kadar kaptırmıştım heyhat.Ne diyodum ha şimdilerde kafam bi önceki haftaya göre daha rahat.Daha az düşünüp daha mışıl mışıl uyuyorum ve sabahları yine kıytırık saatin sesiyle uyanıyorum en son ne düşündüğümü hatırlamaya çalışıyorum,hatırlayamıyorum ve mutlu oluyorum.

  Velhasıl günlerdir pek bi bedbahtım,pek bi düşünceli pek bi umarsız ve pek bi eli sikindeyim.Ve bu kara günlerde bi şarkı keşfettim aslında hafızamın derinliklerinde var olan bi şarkıydı bu.Ve bu kara günlerden kurtulmamda pek bi faydası oldu.Sözleri hakkında pek bi fikrim olmasa da öyle enerjik öyle şıkır şıkır bi şarkı ki bıraktım kendimi müziğe daldım kozmoslara.

  Son olarak canım,cancazım,selvi boylum al yazmalım, umarım bu yazıyı okumuyorsundur.Eğer "tesadüfen" rast geldinde okudunsa da unut okuduklarını,görmezden gel.Neme lazım sonra bunları da haketmediğini düşünürsün üzersin,üzüntüden verem edersin beni.Tamam mı okeyim?